آه چه خسته مي كند،تنگي اين قفس مرا...

خيلي زيبا مي نويسيد...

وبلاگ زيبايي بود....خيلي خودموني نوشتيد.موفق باشيد

دلم افتاده آن طرف ديوار

دنيا ديوار هاي بلند دارد و درهاي بسته که دور
تا دور زندگي را گرفته اند
نمي شود از ديوارهاي دنيا بالا رفت.نمي شود
سرک کشيد و آن طرفش را ديد.
اما هميشه نسيمي از آن طرف ديوار کنجکاوي آدم
را قلقلک مي دهد
کاش اين ديوارها پنجره داشت و کاش مي شد گاهي
به آن طرف نگاه کرد.شايد هم
پنجره اي هست و من نمي بينم .شايد هم پنجره اش
زيادي بالاست و قد من نمي
رسد با اين ديوارها چه مي شود کرد؟
مي شود از ديوارها فاصله گرفت و قاطي زندگي شد
و مي شود اصلا فراموش
کرد که ديواري هست و شايد مي شود تيشه اي
برداشت و کند و کند. ...شايد
دريچه اي،شايد شکافي،شايد روزني
هميشه دلم مي خواست روي اين ديوار سوراخي درست
کنم.حتي به قدر يک سر
سوزن،براي رد شدن نور،براي عبور عطر و
نسيم،براي...بگذريم.گاهي ساعتها
پشت اين ديوار مي نشينم و گوشم را مي چسبانم به
آن و فکر مي کنم؛ اگر همه
چيز ساکت باشد مي توانم صداي باريدن روشنايي
را از آن طرف بشنوم.اما هيچ
وقت،همه چيز ساکت نيست و هميشه چيزي هست که
صداي روشنايي را خط خطي کند
ديوارهاي دنيا بلند است،ومن گاهي دلم را پرت
مي کنم آن طرف ديوار.مثل