اگر همیشه، همیشه!

امروز سخت گذشت بر من، خیلی سخت. به اندازه تمام عمرم وحشت کردم، آنچنان ترمز گرفتم که سرم محکم به شیشه ی دلم خورد و هم دلم شکست و هم سرم! تمام هیاهوی اطرافم چون زمزمه ای خفیف به گوشم می رسید. همان چیزی که اینچنین مرا ترساند به فکرم انداخت. فکر کردم، خیلی. به اینکه اگر آن چند روز که مادرم نبود به خاطر دلتنگی، آن همه بی تابی کردم و حتی بیماری جسمی گرفتم اگر فردا روزی کوچ کردم به آن خانه ی کوچک نقلی و خرمایی نصیب دیگران شد چه کسی کنار من خواهد بود؟ با آن همه تنهایی چه کنم؟ در همین حال و احوال بودم که نفسی عطرآگین از راه رسید، آنچنان کلامش شیرین بود که می خواستم صدها و هزاران بار تکرارش کنم.

حدیث قدسی:

        آیا اندیشیده ای چقدر تنها خواهی بود؟
               ساعتی؟
                     روزی؟
                           ماهی؟
                                 سالی؟
                                      چند هزار سال؟
                                            چند میلیون سال؟
                                                با خودت فکر کن و بیاندیش.
                                                     هر قدر که قرار ست پس از مرگ با من تنها باشی
                                                        در دنیا با من انس بگیر، آگر لحظه ای، لحظه ای
                                                                                              و اگر همیشه، همیشه.

خدااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا!

وقتی غفلت می کنی، آرام روی دستت می زند و بعد به لطافت حریر نوازشت می کند و بوسه می زند بر دستت و تو غرق اشک می شوی.

---------------------------------------------------------

نمی دانم چرا نوشتمش! شاید اندکی ذهنم خالی شود و شاید هم سند این ترسم بماند. برای همیشه.

آن حدیث قدسی را از کتاب تنهایی محمد رضا زائری پیدا کردم.

خسته ام، زیاد. حقم دهید که سخت گذراندم.

دعایم کنید.

نوشته شده در یکشنبه 86/12/12ساعت 12:10 صبح توسط نورالهدی
نظرات دیگران()

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

یا علی
کشف یک ترکش جدید!
همان یک‏ِ جاودانه
پدرم چو دریاست!
آغازم می کنی؟
امان از واحد!
طعم خاک
ریحانه‏ام
[عناوین آرشیوشده]